CHAU! HOLA!

CHAU! BARILOCHE...
Vorige week vrijdag vertrokken uit Bariloche… afscheid nemen van school, de kinderen in de Barrio´s, MarcoPoloInn, vrienden en ¨vriendjes¨… :-(
Mijn vertrek uit Bariloche ging in style ¨op z´n Yvet´s¨…
vanaf de avond van mijn verjaardag een week opgetrokken met een zeer aangenaam manspersoon ¨Neto¨(Ernesto). Omdat ik de volgende dag weg zou gaan en hij die avond om 12 uur jarig zou zijn gingen we donderdag uit eten (leuk restarant!... gebouwd om 3 grote bomen die dwars door het dak naar buiten groeien). Neto´s gezelschap en een fles rode wijn waren niet bevoordelijk voor mijn verdere aandachtsvermogen. Zo kwam ik er tegen de tijd dat het restaurant al lang dicht was achter dat mijn telefoon daar waarschijnlijk nog op tafel lag…
Vrijdagochtend terug naar het restaurant… hier bleek ik pas om 11:30 terrecht te kunnen voor mijn telefoon (hij was gevonden, maar de juiste persoon was niet aanwezig)… mijn bus zou om 12:00 gaan. Dus eerst naar busstation voor een ticket (had ik de dag ervoor willen halen, had mn paspoort niet bij me dus kreeg het niet mee), terug met de taxi naar het hostel om mn spullen te halen, daarna met een taxi langs het restaurant, taxi laten wachten om daarna naar het busstation te scheuren… bus gehaald, telefoon in the pocket!!

HOLA! CHILI...
Na een onverwacht veel te lange reis van 12 uur (pff) door opstoppingen bij de grens… kwam ik ´s nachts aan in Castro/ op het eiland Chiloe. Op het moment van vertrek wist ik nog niet precies waar ik heen zou gaan… Margriet, Corinda en Carlijn waren al een dag eerder uit Bariloche vertrokken, ik kreeg onderweg via de sms mijn bestemming door.
De volgende dag zijn we naar Achao, een klein eilandje gegaan. Heerlijk rustig, erg fotogeniek met vissersbootjes, schattige winkeltjes en kleurige huisjes.
Die avond hebben we de bus gepakt naar noord-Chiloe, het stadje Ancud en de volgende dag naar Puerto Montt.
Na Carlijn en Margriet gedag te hebben gezegd opzoek gegaan naar een hostel. We kwamen terecht bij een sprookjeshuis van een Zwitserse kunstenares, met een piepklein schattig hostelletje ernaast. Die middag 3,5 uur op het busstation doorgebracht wachtend op een bergschoen die Corinda in de bus was verloren*…
gelukkig gevonden!! (Corinda was wel toe aan een gelukje, ze is in Buenos Aires overvallen door 5 jongens, een week later bestolen van haar rugzak met al haar belangrijke documenten en camera en toen ze en nieuwe camera kocht bleek die niet te werken, nu schoen kwijt... hoeveel pech kan een mens hebben!?).

NAVIMAG...
De volgende dag zijn Corinda, ik met zo´n 200 man aan boord gegaan van de NAVIMAG waarmee we in 4 dagen naar het zuiden zijn gevaren. Indrukwekkend!! en saai (in die volgorde). Indrukwekkend door de natuur en 4 dagen varen door niemandsland is ongelooflijk… opeens een eiland tegenkomen waar mensen wonen, ¨Puerto Eden¨ alleen te bereiken met de boot… recht op de grootse gletser van Zuid Amerika afgevaren...
¨Open zee¨ was niet mijn ding, ondanks pillen behoorlijk uit balans en dus in bed (lees: kast met matras en gordijntje) gelegen. De (overigens zeer goede) maaltijden waren dé activiteit van de dag, verder een hoop geschaakt, geyatzeet en ge-ass holed (kaartspel). De laaste avond BINGO met alle passagiers en een feestje!!



... Charmaine, op jou verzoek... foto´s van ¨de knappe Latino jongens¨... ;-)






*DE SCHOEN VAN CORINDA...
wel grappig om even te vertellen...
Corinda was de schoen donderdags verloren (dure bergschoenen 300 euro), toen zij erachter kwam in Puerto Montt was de bus mét haar schoen al terug naar de stad Osorno, ze zouden bellen en ze kon zondag terugkomen... zondag hebben Corinda en ik 3,5 uur op het busstation gezeten. Er werd een hoop rondgebeld door een behulpzame meneer maar het bleef allemaal erg onduidelijk waar de schoen precies was en wie deze had.

(Toen ik vrijdag in de bus naar Puerto Montt zat werd er bij Osorno een rode zak meegegeven aan de chauffeurs, ze deden er een beetje lacherig over, ik kon niet zien wat er in zat. Ik zat voor in de bus en de zak werd op de bank naast mij gelegd...)

Uiteindelijk arriveerde de aangewezen chauffeur. Hij zei dat hij van niks wist en reageerde erg respectloos... Corinda en ik stonden op het punt hem de wind van voren te geven, toen hij ons vroeg mee te lopen...
In de bus overhandigde hij met een brede grijns een rode zak... hij had ons voor de gek gehouden... de schoen was terug!

... en ik heb dus vrijdag 1,5 uur naast Corinda haar schoen in de bus gezeten zonder het te weten!!