Van Bolivia naar Peru!!

Na een week in het tropische Rurrenabaque was het wennen aan de kou en hoogte (3600 m)van La Paz...
In het coca-museum in La Paz (o.a.)geleerd dat mensen die onder zeeniveau worden geboren bedeeld worden met kleinere longen dan mensen die hoog wonen. Het was te voelen!

10 dagen in La Paz geweest, veel gedaan en toch eigenlijk ook weer best weinig...
Het absolute hoogtepunt...

DE GEVANGENIS ¨SAN PEDRO¨

De gevangenen in ¨Sexion-Posta¨ hebben een faundation opgericht die er op gericht is buitenlandse gevangenen te helpen... en sinds 14 weken ook toeristen de gevangenis te laten bezoeken.
Voor de buitenlandse gevangenen is er een hoop verbeterd, ze noemen het leven in ¨SAN PEDRO¨, dan ook ¨beter dan het hostel waar jullie in zitten¨.

Het bezoeken door toeristen is niet helemaal zuivere koffie... om binnen te komen moeten we eerst een telefoonnummer bellen...
bij de poort noem je een naam en wordt je door het hek gelaten. Binnen betaalt elke toerist, aan de gevangenen 250 Bolivianos (iets minder dan 25 euro), hiervan worden dagelijks 29 politiemensen omgekocht... de gevangenen zien hier niks van.

Bij binnenkomst in de gevangenis is het eerste wat je ziet staan in de hal een vrolijk gekleurde glijbaan?!?!!
Op het plein eenmaal door het hek ziet het er gezellig uit. Tafels met parasollen, mannen, vrouwen en rondrennende kinderen. Aan de waslijnen die boven het plein voor de ¨cellen¨ hangen, hangen kinderpyamaatjes te drogen.

Sexion Posta bestaat uit ongeveer 90 volwassenen en 25 kinderen...
De ¨andere kant¨, het gedeelte voor de armere mensen (qua oppervlakte ongeveer gelijk) bestaat uit 1800 volwassenen en 200 kinderen...
Bij het bezoek aan SAN PEDRO komen we niet aan de andere kant, dat is onveilig. Het is moelijk voor te stellen hoe de omstandigheden daar zijn...

Mannen/gevangenen moeten in de gevangenis blijven, de vrouwen en kinderen lopen in en uit, maar wonen veelal bij de man in de cel.
Buitenlandse gevangenen mogen geen familie in de gevangenis hebben.

De gevangenen in ¨sexion Posta¨ noemen de cel, hun kamer. Ze worden niet ingesloten door politie, ze sluiten de politie buiten.
Als de politie kamerzoeking wil doen is daar een brief van de grouveneur voor nodig.

Aan de andere kant zijn meer dan 12 restaurants, kledingwinkels, een kapper, meubelwinkel ect. ect. alles wordt gerund door de gevangenen. Aan de andere kant is ook een drugs-laboratorium dat La Paz voor een groot deel van haar drugs voorziet. Als de mensen van Sexion Posta iets in die trent nodig hebben (en ja, er wordt flink geconsumeerd onder de gevangenen) komt dat ´s nachts via een gat in de muur.

SAN PEDRO gevangenis heeft het laagste ontsnappingscijfer en het laagste cijfer homosexuele gevangenen. Escort-meiden (zolang van Boliviaanse afkomst) mogen komen en blijven zolang de gevangene wil/ kan betalen.

In ¨sexion posta¨is een pool/poker-ruimte, meerdere kiosken, een fitnesruimte(tje) en televisie op het binnenplein.
De gevangenen mogen alles hebben wat ze willen, zolang ze maar betalen. Binnenglurend in verschillende kamers zien we gevangenen op bed voor de t.v., magnetrons ect. ect.

De ¨cel¨ waar we ontvangen worden is van één van de grootste drugsbazen van de wereld, uit Colombia... ik moet zeggen, symphatieke vent, ¨de vriendelijke buurman¨zegmaar.
Hij ¨woont¨ hier met zijn zoon, de cel is 3 verdiepingen hoog en heeft de uitstraling van een knus studentenhuisje.
Om in Sexion Posta te komen moeten gevangen ongeveer 350 dollar betalen. Dan heb je nog geen cel. Deze kan worden gekocht voor ongeveer 400 dollar of gehuurd voor 300 Bolivianos per maand (iets minder dan 30 euro).

In de gevangenis ontmoet ik een jongen uit Nederland.
De man S. die ons het grootste gedeelte van de tijd op sleeptouw heeft komt uit Zuid-Afrika. Hij is 57 en heeft 6 kinderen. OP zijn kamer hangen foto´s van zijn kleinkinderen.
20 jaar heeft hij in de drugshandel gezeten. Hij staat op het punt vrijgelaten te worden, hij is nooit berecht. In de rechtzaal speelt hij dat hij geen Engels of Spaans spreekt en er is niemand om te vertalen. 3 jaar is maximum als je niet wordt berecht.
Een gevoelige man, duidelijk met een behoorlijk verleden, houdt van zijn wiskey, dat wel.

Ik mag m wel, die S., we grappen samen in Afrikaans/Nederlands en aan het eind van de dag vraagt S. of ik hem nog eens kom bezoeken. Normaal betaal je de 2e keer weer 250 Bolivianos en kom je een 3e keer, mag je gratis naar binnen, voor mij wordt een uitzondering gemaakt.
De ¨hulpverlener in mij¨ vindt het natuurlijk allemaal hoogstinteressant en neem zijn aanbod nog een keertje langs te komen aan.

3 dagen later ga ik terug naar de gevangenis. Het flesje wiskey wat ik voor S. meeneem mag niet mee naar binnen. Er zijn het begin van deze dag geen toeristen en ik heb de kans om eens ¨wat dieper op de zaken in te gaan¨.
S. is broodnuchter vandaag, hij wacht op zijn advocaat en hoort later deze dag of hij in de komende dagen wordt vrijgelaten. Hij is best nerveus, zegt hij
Ik kom erg veel te weten over het leven en verleden van S. die onder andere op 14 jarige leeftijd (in Zimbabwe, waar hij is geboren... wat hem niet aan te zien is... hij is namelijk blank met lang rood haar) het paspoort van zijn 16jarige broer stal om in het leger te gaan, 18 jaar heeft hij in het leger gevochten.

Wanneer het druk wordt met toeristen loop ik nog één keer mee met de tour door her gebouw. Om 15:00 verlaat ik de gevangenis om naar het ¨worstelen¨ te gaan.

SAN PEDRO is de gevangenis uit het boek ¨Marching Powder¨... Brat Pitt en Angely Jolie hebben kortgeleden de rechten gekocht van dit boek en het wordt verfilmd... binnenkort zullen ook zij de gevangenis bezoeken!

Helaas geen foto´s van deze onwerkelijke plek... camera´s zijn verboden...
leuke foto´s genoeg van alle andere dingen die ik heb gedaan in de afgelopen 2 weken!

dinsdag afscheid genomen van Gachi, Daniels vriendinnetje uit Argentinie.
Daniel en ik zijn naar Copacabana gereist. Daar de volgende dag een alternatieve route naar Isla del Sol (het eiland waarvan de Inca´s geloven dat de zon er geboren is) Leuke ontspannen dagen!
Na een nacht op Isla del Sol, ´s avonds naar Peru/ Puno gereist... een reis met een hoop gedoe!

Na de grensoversteek bleken we in een verkeerde bus en onze bus was nergens te bekennen. Een jongen had het ticket van 2 Braziliaanse meisjes (en nog 2 personen) al ingenomen, en zei van niks te weten, dus deze meisjes blokkeerde tierend de bus met hun tassen en zichzelf zodat deze niet weg kon rijden! Totale chaos... ik stond erbij en keek ernaar, met een biertje (en vond het prachtig!)
Uiteindelijk kwam onze bus, die, nadat ie was bijgetankt door een man met een paar jerrycans in een bakfiets, tijdens de trip om de 30 minuten kapot bleek te gaan...

Het welkom in Puno was geweldig! We stuitten op een plein op een groep zeer vriendelijke gitaarspelende / zingende mannen (a la Buena Vista Social Club) die de 95ste verjaardag van hun clubgebouw stonden te vieren, onder het genot van thee met kruidnagel en pisco... Daniel en ik kregen ook een bekertje wat na elke paar slokken werd bijgeschonken...
dansje gemaakt met één van de mannen midden op straat! Het verschil met de timide Bolivianen is enorm!
Nog geen dag in Peru en ik hou van dit land!

Gisteren van Puno naar Arequipa, leuke stad en na een avondje pokeren in een gezellig barretje een leuk tentje met een Peruaanse ¨Moritz¨ achter de draaitafels... een leuke nacht!
Morgen cultuursnuiven... dus later meer foto´s van deze leuke stad!

Over enkele dagen richting Cuzco!