ik W nie

Een berg oplopen is al lang niet meer zo bijzonder als een aantal weken geleden tijdens “de expeditie”… noem me een berg, ik loop er op! … haha.. nee.. dat is een grapje… terwijl ik omhoog loop (korte stapjes, hele voet gebruiken… heb ik ondertussen geleerd) vraag ik mezelf nogsteeds af… waarom doe ik dit ook alweer… doe ik dit vrijwillig?! Na ongeveer een uur kom ik in een soort roes waardoor het bergoplopen makkelijker wordt en de de kick van het zien van de wonderschone natuur en prachtige uitzichten groter en dàn weet ik weer waarom ik dit doe… het is zo overweldigend mooi!!

Donderdag kwamen we van de boot. Corinda en ik zouden zaterdag aan een 4 daagse trekking beginnen (de W). Op de boot hadden we Mary, Christy (Canada) en Karsten (Duitsland) ontmoet. Zij wilde de volgende dag met de trekking beginnen en Corinda wilde graag mee… ik niet (en werd ook een beetje knorrig van deze opgevoerde druk... ik wilde graag een dag chillen).
Omdat ik weet hoe graag Corin (die net 4 dagen opgesloten had gezeten op een boot)beweegt... en ik niet de spelbreker wilde zijn, besloot ik mn nukken opzij te zetten en me aan te passen aan dit plan. Dit betekende niet chillen maar direct van de boot, was wegbrengen, tassen inpakken, eten kopen, spullen huren, schoenen inspuiten...

s Avonds zaten Corin en ik te ontspannen in een restaurantje toen we bedachten dat we vergeten waren onze was op te halen... alle kleding die we nodig hadden voor de trekking... terwijl we ons vervolgens naar het hostel haastten en daarbij de weg kwijt raakten... scheen er zulk prachtig licht op het schattige stadje Puerto Natales... Corin was druk bezig met de weg te vinden terwijl ik alleen maar als een dwaas met mn fototoestel rond kon rennen en steeds riep... Corin! Kijk dat licht!!!

Omar (de eigenaar van het oer-gezellige hostel waar ik nu al bijna een week "thuis" ben) heeft toen geregeld dat we de was alsnog konden halen en de volgende ochtend vertrokken we om 7:30 naar TORRES DEL PAINE.

Omdat we deze dag op dezelfde plek terug kwamen zette we de tent op en liepen we zonder onze backpacks.
Jammergenoeg voelde ik me niet thuis in deze weinig sociale groep. Daarbij werd er gerend i.p.v. gehiked, waardoor ik enkel naar mn voeten kon kijken waar ik ze neer kon zetten i.p.v. om mij heen en laat staan tijd had een foto te nemen... als ik dit had gewild had ik wel in het leger gegaan... ik ben op vakantie!
Het regende en het stormde.
Halverwege de dag maakte ik in mn hoofd de balans op... nog 3 dagen deze groepsmentaliteit, 1 maaltijd per dag een paar koekjes en een muslireep, 15 kilo backpack, omhoog, omlaag, moeilijke paden... met mijn rug, mijn hypo´s en (zeker tijdens zulke zware dagen) mijn sociale behoeftes... NEE... ik zou een ramp zijn voor mezelf en deze groep...
Het laatste uur werd ik bevestigd in mn keuze te stoppen door een verschrikkelijke kramp achter in mn bovenbeen... ik kon amper nog lopen en de tranen sprongen in mn ogen van de pijn...

Na een nacht goed te hebben geslapen in een piepklein tentje terwijl het keihard stormde... leve de oorpluggen!... ben ik de volgende dag teruggegaan naar Puerto Natales...

en zondags... heerlijk een dag gechilled!

Maandag samen met Wendy (Australie) die ik had leren kennen op de boot een geweldige paardrijrit gemaakt naar een grot.
grappig; kijk eens om de nek van Carlos, onze Chileense cowboy! (close up sepiafoto)

Dinsdag ben ik teruggegaan naar TORRES DEL PAINE en heb ik met Wendy en 2 jongens uit haar hostel Benjamin (Duitsland) en Andrew (Engeland)... een gezellig sociale groep en in lekker tempo... alsnog het laatste deel van de trekking gelopen!